طراحی داخلی آپارتمان مسکونی آفتاب

طراحی داخلی آپارتمان آفتاب در بوشهر، تلفیقی هوشمندانه از اصول معماری معاصر، مصالح بومی و توجه خاص به جزئیات فضایی است. در این پروژه، ترکیب سطوح آجری، بافت چوب طبیعی و حجم‌های نرم و منسجم در کنار بازی نور طبیعی و سایه‌های عمیق، فضایی گرم، آرام و درعین‌حال پویا را شکل داده‌اند؛ فضایی که در آن اقلیم جنوب ایران نه به‌عنوان محدودیت، بلکه به‌صورت منبع الهام ظاهر شده است.

طراحی داخلی این اثر با تکیه بر مفهوم هویت مکان، تلاش دارد گفت‌وگویی بین سنت‌های زیستی بوشهر و سلیقه‌ی معاصر ایجاد کند. در انتخاب مصالح، آجر، چوب نخل، و سنگ‌های محلی به‌گونه‌ای به‌کار گرفته شده‌اند که حس صمیمیت و گرمای درونی فضا حفظ شود و هم‌زمان کارکرد و دوام لازم در برابر رطوبت تامین گردد.

از دید نقد معمارانه، چند محور اصلی قابل بررسی است:

1. اقلیم و سازگاری حرارتی – طراحی داخلی، در هماهنگی با شرایط گرم و مرطوب بوشهر، از سطوح متخلخل، سایه‌های نرم و تهویه‌ی طبیعی بهره می‌برد. بازشوها با جهت‌گیری هوشمند، جریان ملایمی از هوا را در فضا برقرار می‌کنند که نه‌تنها آسایش دمایی را بهبود می‌بخشد، بلکه حس زندگی و تحرک را تقویت می‌کند.

2. ریتم فضایی و سازمان‌دهی داخلی – چیدمان فضاهای عمومی و خصوصی با تفکیک تدریجی انجام شده است؛ از ورودی روشن و دعوت‌کننده تا فضاهای نشیمن و خواب که با سطوح نیمه‌شفاف جدا شده‌اند. این ریتم فضایی انتقالی، حس حرکت و تنوع دید ایجاد می‌کند و تجربه‌ی زیستن را چندلایه می‌سازد.

3. نور و سایه به‌عنوان عنصر طراحی – نور طبیعی در این پروژه نقشی اساسی ایفا می‌کند؛ طراحی پنجره‌ها و شکاف‌های سقفی به‌گونه‌ای است که در ساعات مختلف روز، کیفیتی متفاوت از روشنایی و سایه بر سطوح داخلی نقش می‌بندد. این بازی نور و سایه، حس زمان را به محیط القا می‌کند و تغییرپذیری درونی را افزایش می‌دهد.

4. بافت و مصالح – تضاد مصالح خنثی با گرم (فلز در کنار چوب و آجر) در این پروژه باعث ایجاد عمق بصری و تنوع لمسی شده است. سطح زبر آجر در مجاورت با چوب صیقلی، تعادل میان نظم مدرن و روح انسانی فضا را شکل می‌دهد.

5. رابطه میان فرم و عملکرد – تمامی جزئیات از مبلمان تا نورپردازی بر اساس عملکرد انسانی طراحی شده‌اند. فرم‌های ساده و منحنی، حس آرامش فیزیولوژیک ایجاد می‌کنند، درحالی‌که رنگ‌های خاکی و سفید گرم، بازتابی از اقلیم ساحلی شهر هستند.

این توسط دفتر طراحی مسرور  و با سرپرستی طراحی محمد معین مسرور شکل گرفته و نمونه‌ای موفق از دیالوگ بین معماری معاصر و سنت‌های محلی جنوب ایران محسوب می‌شود.